Ուկրաինական ճգնաժամի վրա խորանում է Ռուսաստան-Արեւմուտք հակադրությունը եւ կողմերը միմյանց սպառնում են պատժամիջոցներով, իսկ իրավիճակն ընդհանուր առմամբ նախապատերազմական է: Ռուսաստանը մնացել է գրեթե միայնակ: Անգամ Մաքսային միության գործընկերներ Բելառուսն ու Ղազախստանը մերժեցին նրա գործողությունն Ուկրաինայի դեմ:
Կրեմլի տերը նրանց հրավիրել է Մոսկվա խորհրդակցության: Խորհրդակցության մանրամասները հայտնի չեն, սակայն հավանական է, որ Պուտինին հետաքրքրողն այն է, որ Եվրասիական միության նախագիծը չտապալվի: Ներկայում Մոսկվայի համար այն ձեռք է բերում հատկապես կարեւոր նշանակություն:
Լուկաշենկոն ու Նազարբաեւն ըստ ամենայնի դեմ չեն լինի: Ռուսաստանը երեւի թե գտնվում է առավելագույն անկյուն քշված վիճակում, եւ Եվրասիական միությունը նրա համար շատ կարեւոր է: Բելառուսին ու Ղազախստանին այն ոչնչով չի խանգարի, սկզբունքային նշանակություն չունի՝ այդ միության մեջ են, թե դուրսը: Պարզապես ներկայիս պահին նրանք կարծես թե գտնվում են Ռուսաստանին պայմաններ թելադրելու ամենապատեհ ժամանակաշրջանում:
Ընդհանրապես, ներկայիս իրավիճակում Եվրասիական միության կամ դրա ուրվանկարի կոնֆիգուրացիան փոխվում է, ընդ որում՝ երկար ժամկետով: Ռուսաստանի համար առանց այդ էլ դժվար էր որեւէ բան թելադրել Բելառուսին ու Ղազախստանին: Այժմ, եւ սրանից հետո, դժվար է լինելու կրկնակի: Պարզապես Պուտինն այլ ելք չունի: Նա շատ կուզեր, որ Եվրասիական միությունից հրաժարվեին Բելառուսը կամ Ղազախստանը, բայց Լուկաշենկոն ու Նազարբաեւն այդքան հիմար չեն, որ իրենց համար թելադրելու ամենահարմար պահին հրաժարվեն այդ գործիքից: Հատկապես որ հեռանկարում առավել հավանական է, որ միությունը նրանց ձեռքին դեռ երկար է մնալու Ռուսաստանին թելադրելու գործիք:
Օդում կախված է մնում Հայաստանը, որը հայտարարել է Եվրասիական միության հիմնադիր լինելու ցանկության մասին եւ քառատրոփ սլանում է դեպի այդ միությունը: Հայաստանի սլացքը հասկանալի է: Սեպտեմբերի 3-ից հետո Սերժ Սարգսյանն իր վրա է վերցրել մի շարք պարտավորություններ Ռուսաստանի հանդեպ, մինչդեռ իրավունք՝ գոնե ձեւի համար, նա կստանա միայն ՄՄ-ի ու Եվրասիական միության լիարժեք անդամ լինելու դեպքում: Հայաստանը շտապում է ձեռք բերել գոնե ձեւական այդ իրավունքը եւ դուրս գալ օդից կախված վիճակից: Ռուսաստանին սակայն դա պետք չէ: Ինչու Հայաստանին օժտել թեկուզ ձեւական իրավունքով, առավել եւս, եթե կա հնարավորություն ձգել այդ գործընթացը:
Այդ իսկ պատճառով Նազարբաեւն ու Լուկաշենկոն հրավիրվում են Մոսկվա խորհրդակցության, իսկ Սերժ Սարգսյանը մեկնում է Դուբլին ԵԺԿ լիագումար նիստին ելույթ ունենալու: Այս իրավիճակում Հայաստանի համար լավագույն տարբերակը կլիներ հայտարարել Եվրասիական միությանն ու Մաքսային միությանն անդամակցելու գործընթացը դադարեցնելու կամ սառեցնելու մասին: Դրա համար կան բոլոր հիմքերը, ի դեմս ուկրաինական ճգնաժամի:
Սակայն դա քաղաքական որոշման հարց է, որից Պուտինը զրկել է ոչ միայն Սերժ Սարգսյանին, այլ նաեւ նրա պառլամենտական ոչընկերներին: Նրանց որեւէ մեկին էլ Պուտինը չի վստահում, եւ ներկայում իր համար բարդագույն ժամանակահատվածում Հայաստանը փաթեթով օդից կախելը ամենահարմար տարբերակն է: Ըստ ամենայնի, հենց այդ պատճառով է, որ հայտնի քառյակը չի կարողանում համաձայնության գալ Տիգրան Սարգսյանին անվստահություն հայտնելու հարցում: Ամեն ինչ, կամ բոլորն օդից կախված վիճակում են:
Սերժ Սարգսյանին ու նրա խորհրդարանական ոչընկերներին թվում էր, թե սեպտեմբերի 3-ն արագ կուլ կգնա այն բանից հետո, երբ Յանուկովիչն ուկրաինական խայտառակությամբ կստվերի Հայաստանի քայլը: Բայց, Ուկրաինայում իրադարձությունները զարգացան այլ կերպ, Մայդանը խառնեց պլանները, եւ Հայաստանի խայտառակությունը ծածկվելու փոխարեն, Մայդանի ֆոնին դարձավ էլ ավելի ակնառու, պետությունը եւ նրա շահը թողնելով օդից կախված:
Աղբիւր՝ lragir.am
ԴԷՊԻ ԲԱՑԱՐՁԱԿ ԺՈՂՈՎՐԴԱՎԱՐՈՒԹԻՒՆ
Նուիրում եմ բոլոր ժամանակների բոլոր ազգերի ազատասէր մարդկանց..
Ժողովրդավարութիւնը մեծագոյն համամարդկային արժէքներից է։ Պետութիւնների ժողովրդավարականութեան կողմնակիցներն արձանագրում են, որ իր բոլոր թերութիւններով հանդերձ ժողովրդավարութիւնը հասարակական յարաբերութիւնների կարգաւորման եւ ազգային պետական կեանքի կառավարման լաւագոյն համակարգային հնարաւորութիւնն է։ Ընդգծւում է նաեւ այն, որ ժողովրդավարութիւնը դարձել է միջազգային յարաբերութիւնների կարգաւորման, պետութիւնների խաղաղ գոյակցութեան եւ զարգացման գլխաւոր նախապայմանը։