Category: Հարցազրիւյցներ
Published on 14 December 2016
Print

 «Հայաստանը սրընթաց գնում է դեպի կործանում, եւ դրա համար ապացույցներ պետք չեն: Լավագույն ապացույցը ՀՀԿ վերջին համագումարն էր, որը հարիր էր Հյուսիսային Կորեայի նման բռնապետական երկրին: Այսօր լրագրողների հետ հանդիպմանն ասաց ԱԻՄ առաջնորդ Պարույր Հայրիկյանը՝ ընդգծելով, որ եթե որեւէ ընտրությունում առկա է մեկ թեկնածու, ապա դա այլեւս ընտրություն չի կարող համարվել:

Նրա դիտարկմամբ, երկիրն ստեղծված իրավիճակից դուրս բերելու համար անհրաժեշտ է ապրիլյան Ազգային ժողովի ընտրություններին ընդառաջ դաշինք ձեւավորել, սակայն ոչ թե խորհրդարանում «ողորմելի» ներկայություն ապահովելու, այլ կայուն մեծամասնություն ունենալու նպատակով: Նա նշեց, որ նման առաջարկով դիմել է գործող կուսակցություններին, սակայն դեռեւս արձագանք չի ստացել: Անդրադառնալով «Լուսավոր Հայաստան», «Քաղաքացիական պայմանագիր» եւ «Հանրապետություն» կուսակցությունների ստեղծած դաշինքին, Հայրիկյանը նշեց, որ դրական է գնահատում ինչ-որ ուժերի միավորվում: «Բայց երբ քաղաքական ուժը չի արձագանքում դաշինք ստեղծելու մեր առաջարկին, դա, մեղմ ասած, անշնորհքություն է: Այդ մարդիկ կամ ԿԳԲ-ի կամ Սերժ Սարգսյանի մարդիկ են, ովքեր ընդամենն արեւի տակ տեղ փնտրելու խնդիր ունեն»,- ասաց Պարույր Հայրիկյանը:

Եթե մինչեւ դեկտեմբեր որեւէ ուժ չարձագանքի դաշինք ձեւավորելու իր առաջարկին, ապա իրենք ժողովրդավարական դաշինքի փոխարեն կստեղծեն «Ժողովրդավարական Հայաստան» միավորում, որի կազմում կընդգրկվեն մտավորականներ եւ պարզապես ՀՀ քաղաքացիներ: «Միավորման նպատակը կլինի նույնը՝ ընտրությունները դարձնել համազգային կարեւորության իրադարձություն, վերացնել ՀՀԿ-ի բացարձակ մենիշխանությունը եւ կարճ ժամանակում նոր Սահմանադրության նախագիծ ունենալու դեպքում կազմակերպել նոր ընտրություններ»,- ասաց ԱԻՄ նախագահը:

Աղբյուր՝ a1plus

 

 
Category: Հարցազրիւյցներ
Published on 12 April 2016
Print

 

Ղարաբաղա-ադրբեջանական շփման գծում քառօրյա պատերազմը հետախուզություն էր, որն արվում է հետագա գործողությունների համար: Lragir.am-ի հետ զրույցում նման տեսակետ հայտնեց Ազգային ինքնորոշում միավորման նախագահ Պարույր Հայրիկյանը:

«Ես ռազմագիտություն բավական խորն ուսումնասիրել եմ, դա հետախուզություն էր, հետախուզություն, որն արվում է հետագա գործողությունների համար: Հետախուզության տարբեր ձևեր կան, սա հատուկ մարտական ձևերով հետախուզական միջոցառում էր»,- ասաց նա:

Ըստ Հայրիկյանի՝ այսօր Թուրքիայում, ինչպես և Ռուսաստանում կան ուժեր, որոնք չեն ուզում, որ այս հակամարտությունն ավարտվի: Ռուսաստանում չեն ուզում, որ ավարտվի՝ իրենց ներկայությունն ապահովելու համար, թեկուզ Հայաստանի մեկ քառորդը մնա: Իսկ Թուրքիայում չեն ուզում, որովհետև, ըստ Հայրիկյանի, նրանց նպատակը ոչ թե Արցախը, այլ Հայաստանը վերացնելն է:

«Դրա համար պետք է համաշխարհային կարծիք պատրաստվի, որ մեզ ճնշում են: Դա պետք է հասունացնել, բայց այսօր մենք արտաքին քաղաքականություն չունենք, Ազգային անվտանգության խորհուրդ չունենք, իրենք խաբելով են զբաղված: Ամենակարևոր բանը, որն այսպիսի իրավիճակներում մեզ անհրաժեշտ է, մի ռազմավարության շուրջ համախմբվելն է, ինչը չկա: Մենք այսօր չունենք իշխանություններ, կան ռուսական լրտեսներ»,- ասաց նա:

Անդրադառնալով Ռուսաստանի վարած քաղաքականությանը, մասնավորապես Ադրբեջանին զինելուն, Պարույր Հայրիկյանն ասաց, որ իմպերիալիզմը մնում է իմպերիալիզմ՝ իր ամենատարբեր, մեկը մյուսից վայրագ դրսևորումներով:

 

«Ես այն ժամանակ մեր խուճապահար հայրենակիցներին ասացի, որ նախագահական ընտրությունների ժամանակ ինձ վրա կրակելն այն պատճառով էր, որ ես հայտարարել եմ, որ պետք է փոփոխության ենթարկվեն հայ-ռուսական հարաբերությունները, նրանք տեսան, որ Հայրիկյանի վարկանիշը բարձրանում է, ուժի մեխանիկայով գործեցին: Այսինքն՝ իրենք ամեն ինչի ընդունակ են»,- նշեց նա:

Ըստ Հայրիկյանի՝ Հայաստանն իր անկախությունը կորցրել է ռուս-թուրքական համաձայնագրով, համաձայնագիր, որով այդ երկրները հակադրվում էին ամբողջ քաղաքակիրթ աշխարհին: «Այդ համաձայնագիրը մինչև այսօր դեռևս գործում է: Այդ երկու պետությունները, անկախ նրանից, թե ինչ դաշտում կհայտնվեն, ինչ հայտարարություններ կանեն, իրենք այդ պայմանագրի համաձայն են գործում: Ժամանակին այդ պայմանագրի երրորդ կողմ նկատվել էր Ադրբեջանը, ում որ փոխանցվեց Արցախն ու Նախիջևանը: Մենք պետք է մեզ հիմարի տեղ չդնենք: Մեր իշխանությունները ռուսների հետ խոսելու ձևը չգիտեն: Հիմա ամբողջ հարցն այն է, որ՝ «ի՞նչ պետք է անել» հարցից առաջ պետք է մտածել, թե ո՞ւմ շուրջը պետք է համախմբվել՝ խաբեբաների՞: Էս խեղճ ժողովուրդն ո՞ւմ շուրջը համախմբվի՝ նրանց, ովքեր խաբում են ու գիշեր-ցերեկ զբաղված են սեփական ժողովրդին խաբելով ու մոլորեցնելով, ասելով՝ թե մեր զենքը ժամանակակից ու լավ զենքեր են, թե հանրաքվեն շատ լավ է անցել: Ռուսները չգիտեի՞ն ինչ զենք են տալիս Ադրբեջանին: Ռուսաստանին Հայաստանը պետք է առանց հայերի»,- ասաց նա:

Թե ինչ պետք է անել հարցին ի պատասխան Պարույր Հայրիկյանն ասում է, որ այսօր շատ ավելի դժվար է անել այն, ինչ անհրաժեշտ էր անել շատ վաղուց, բայց դեռ անհնար չէ: Պարզապես, նա ով պետք է անի, պետք է հստակ հայտնի լինի իր դիրքորոշումներով, կողմնորոշումներով ու ճշմարտացիությամբ: Նախքան այս գործողությունները, նրա խոսքով, Հայաստանում կային ռուսական լրտեսների մի մեծ ցանց և մոլորվածներ: Հիմա իսկական ժամանակն է զանազանելու մոլորվածներին իրական լրտեսներից:

«Մոլորվածները զարմացած ու հիասթափված արդեն խոսում են, թե՝ այս ի՞նչ եղավ: Իսկ լրտեսները շարունակում են նույն համառությամբ ասել՝ չէ, մեկ է Ռուսաստանն է մեզ պաշտպանում», ասաց նա:

 

Աղբիւր՝ lragir.am

 

 
Category: Հարցազրիւյցներ
Published on 30 October 2014
Print

Այսօր խորհրդային քաղկալանավորի պաշտպանության օրն է: Այդ առթիվ զրուցեցինք Հայաստանի անկախության պայքարի առաջնորդ, խորհրդային քաղբանտարկյալ ՊԱՐՈՒՅՐ ՀԱՅՐԻԿՅԱՆԻ հետ:

-Պարոն Հայրիկյան, ե՞րբ ի հայտ եկան Խորհրդային Միության առաջին քաղբանտարկյալները:

-Հենց Խորհրդային Միության առաջին տարիներից: Պարզապես այդ ժամանակ քաղաքական հետապնդյալների կալանավորումները լինում էին կարճատև. բոլորին շուտ գնդակահարում էին:

-Իսկ ո՞ր շրջանում արդեն գաղափարական և կազմակերպական տեսակետից առավել ամբողջական դարձան:

-Նախնական փուլում, երբ բոլշևիկյան տեռորը բացահայտորեն գործում էր որպես երկրի քաղաքականություն, դժվար էր քաղկալանավորների մասին խոսել որպես քաղաքական այլախոհների: Այն ժամանակ հետապնդվում էին բոլոր նրանք, ովքեր մի փոքր կասկածվում էին: Կամ էլ խնդիր էր դրված զանգվածներին վախեցնելու համար մարդկանց կոտորել, անգամ` իրենց կողմնակիցներին:

Դասական իմաստով այլախոհությունը, կամ քաղաքական իմաստով քաղկալանավոր հասկացությունն ասպարեզ եկավ այն պահից, երբ խորհրդային իշխանությունները որդեգրեցին իրավական պետության գործելակերպ: Դա արդեն խրուշչյովյան ժամանակներն էին, երբ բռնադատումները համարվեցին հանցավոր քայլ: Իհարկե, նրանից չէր, որ քաղաքակրթվել էին, պարզապես կոմունիստները նկատեցին, որ իրենց պատժիչ մարմինը կոմունիստներին ավելի շատ է վնասել ու կոտորել, քան դա արել են բոլոր հակառակորդները միասին վերցրած: Եվ դրանից ելնելով` որոշեցին ամեն ինչ դնել օրենքի շրջանակներում:

Ընդունվեց նաև նոր քրեական օրենսգիրք, ուր կային երկու հոդվածներ. 206 պրիմ, որը ենթադրում էր սովետական կարգը արատավորող զրպարտությունների տարածում, և 65 հոդվածը` հակասովետական ագիտացիա և պրոպագանդա: Չնայած այլ հոդվածներով ևս դատվում էին, նաև` զուտ քրեական հոդվածներով, ու հայտնվում էին հոգեբուժարաններում:

-Իսկ առավել ո՞ր հանրապետությունից էին նրանք, կամ ավելի ճիշտ` ո՞ր ազգի ներկայացուցիչներ էին:

-Քանակապես շատ էին ուկրաինացիներն ու ռուսները: Բայց տոկոսային հարաբերությամբ ամենից շատ հայերն էին: Կային նաև հրեաներ, որոնք, սակայն, միշտ չէր, որ իրենց ազգային գործերով էին հանդես գալիս: Պատերազմից հետո երևան եկան նաև լիտվացիներ, էստոնացիներ, քիչ թվով նաև` լատիշներ, որոնք, ճիշտ է, համարվում էին պատերազմի հանցագործներ, բայց ըստ էության քաղկալանավորներ էին:

Իսկ դասական իմաստով, որպես խղճի կալանավոր, ինչպես ասացի, տոկոսային առումով առաջինը հայերն էին: Հայերը նաև որոշակի որակ էին ներկայացնում: Ընդհանրապես այսպես էր «կարգը». կա կազմակերպություն, կան համախոհներ, նրանք բացահայտվեցին, դատվեցին` կազմակերպությունը վերանում էր:

Հայերը որակական իմաստով իսկապես բացառություն էին: Ազգային Միացյալ կուսակցությունը ժամանակի ընթացքում դարձավ բոլոր անկոտրում քաղկալանավորների կազմակերպությունը: Այն տեղի ունեցավ ուկրիանացի քաղբանտարկյալի նախաձեռնությամբ, ով հետմահու դարձավ այդ երկրի ազգային հերոսը:

-Պարոն Հայրիկյան, դուք որքա՞ն եք անցկացրել բանտերում և աքսորավայրերում:

-Նաև երկրից արտաքսումը ներառյալ, ստացվում է 20-ից ավելի:

-Երբ ազատվում ու վերադառնում էիք, հասարակությանը ինտեգրվելը հե՞շտ էր լինում: Կամ տեղյակներն ի՞նչ աչքով էին նայում ձեզ:

-Չորս դատվածություն եմ ունեցել, բայց ազատվել եմ երկու անգամ: Առաջին կալանքիցս վերադարձա 24 տարեկան հասակում: 20 տարեկան էի, երբ դատվեցի, և այն ժամանակ հասարակության համար ակնհայտ էր, որ գործ ունեն գաղափարական նոր որակի հետ: Քանզի երիտասարդ, հազիվ 20-ը բոլորած մարդիկ սրությամբ ընկալում են պետականության վերականգնման կարևորությունը: Խոսքն, իհարկե, ոչ թե անձամբ իմ, այլ կազմակերպության մասին է: Դատս անցավ խանդավառության, անգամ` սիրո մթնոլորտում: Դատավորների մոտ ևս դա նկատելի էր: Պատկերացրեք` ԿԳԲ-ի դատախազը պահանջեց յոթ տարվա, բայց ստացա ընդամենը 4 տարվա ազատազրկում: Նույնպես` Աշոտ Նավասարդյանի և ուրիշների պարագայում:

Իսկ ինչ վերաբերում է, թե ինչպես եղավ վերադառնալուց հետո, ասեմ, որ կալանքի մեջ գտնվելով իսկ ես ամուր կապերի մեջ էի դրսի հետ: Գաղտնագրերով էի շփվում ընկերներիս հետ: Դրսի աշխարհից կտրված չէի, կտրված չէի նաև պայքարից: Այն էլ ասեմ. որ կալանավայրերի ամենաշատ նամակ ստացողը միշտ ես եմ եղել: Այնպես որ, երբ հայտնվել եմ ազատության մեջ, երբեք չեմ ունեցել վերաարմատավորվելու, վերականգնվելու, կամ ձեր բառով ասած` հասարակությանն ինտեգրվելու խնդիր: Առաջին անգամ երբ վերադարձա աքսորից, օդանավակայանում մարդկային ամբողջ մի բազմություն է ինձ դիմավորել: Նույն կերպ` երբ 1990-ին վերադարձա արտաքսումից:

-Դուք այն ժամանակ հավատու՞մ էիք, որ պատմական իրադարձություններն այսպես արագորեն կզարգանան. Խորհրդային Միությունը կփլուզվի, ու մենք կունենանք անկախ պետություն: Թե՞ ձեր արածը ընդամենը մահապարտի գործ էր:

- Իմ առաջին կալանքի ժամանակ, երդ դեռ 20 տարեկան էի, դատարանում մոտավորապես այսպիսի ելույթ եմ ունեցել. այո, անկախություն ձեռք բերելը դժվարին է, ճանապարհներն ամբողջությամբ հստակ չեն: Բայցև անկախությունն այնպիսի մեծ նպատակ է, որին հասնելու միայն մեկ ճանապարհ չի կարող լինել: Այն ժամանակ ես ինձ ներշնչում էի Կուկունյանի ոգով: Այն է` կարող է մենք կոնկրետ արդյունքի չհասնենք, բայց մի քայլ առաջ ենք գնում մեր ճանապարհին, որը կօգնի մեզանից հետո եկողներին:

Բայց արդեն հետո ես ոչ թե ենթադրում էի, որ անկախությունը լինելու է, այլ կարծում էի, որ դա հենց մենք պետք է անենք: Եվ երբ ես 1973-ին հրապարակ իջեցրեցի «անկախություն` հանրաքվեի ճանապարհով» գաղափարը, շատերը դրան անպատրաստ էին: Բայց հետո նրանք շատ արագ ընկալում էին այն: Խորհրդային կայսրության պայմաններում մենք առաջին անգամ համատեղում էինք մարդու իրավունքները և ազգի իրավունքները, որոնք սովորաբար հակադրում են իրար, անգամ հիմա են հակադրում:

Հետո հանդես եկավ Ազգային Ինքնորոշում միավորումը, որն, ըստ էության, նույն Ազգային Միացյալ կուսակցությունն էր: Քանզի այս կուսակցության վերջին ղեկավարը ես եմ եղել: Մենք արդեն գիտեինք, որ ոչ թե գնում ենք ժամանակին ընդառաջ, այլ ժամանակն ենք կերտում:

Ես հասկացա նաև մեկ այլ բան, որ ամենահզոր զենքը սերն է: Իսկ եթե սերն ուղեկցվում է հավատով, անգամ եթե մանանեխի հատիկի չափով հավատ ոնենաս, սարերին հրամայես լցվեն ծովը, կլցվեն: Ես ոչ միայն հավատում էի, այլև գիտեի, որ դա է ճանապարհը: Իհարկե, չգիտեի, որ Աստված իմ հանդեպ այնքան բարեհաճ կլինի, որ կհասնեմ նաև այս օրերին:

Իսկ ինչ վերաբերում է հետագային, արդեն ուրիշ էր: 1987 թվականին, երբ հրատարակեցինք «Անկախություն» թերթը, նույնիսկ նախկին այլախոհ իմ ընկերներն ինձ հարցնում էին.

-Պարույր, դու հավատո՞ւմ ես, որ անկախությունը պիտի լինի:

Իրենց էի հարցնում.

-Իսկ դուք չե՞ք հավատում:

Պատասխանում էին.

-Դե մի օր լինելու է, բայց….

Ապա մեկն ուղղակի հարց տվեց.

-Քո կարծիքով՝ քանի՞ տարուց կլինի:

-Հինգ տարուց,-պատասխանեցի:

Տեսնեիք նրանց ծիծաղը, փորները` բռնած…

Ես հանգիստ ավելացրեցի.

-Տղերք, ես գիտեմ, որ երկու տարուց է լինելու: Ձեզ համար ասացի` հինգ տարի, որ չվախենաք:

Իրականում անկախությունը եղավ մեկ տարի հետո: Որովհետև երբ 1988-ի նոյեմբերի 22-ին Հայաստանի Գերագույն Սովետի անդամները` հակադրվելով Մոսկվային, որոշեցին նիստը գումարել Օպերայի դահլիճում, դա անկախության ակտ էր:

Կազմակերպիչներն իրենք էլ չհասկացան, թե ի՞նչ են անում, ի՞նչ է տեղի ունենում: Բայց Մոսկվան հասկացավ: Եվ մեզ պատժեց երկրաշարժային զենքով:

Այո, ես գիտեի, որ անկախություն կլինի, բայց գիտեի ո՛չ իմ պայքարի սկզբնական շրջանում: Դուք ճիշտ բնութագրեցիք. նախնական փուլում մահապարտների նման մենք գնում էինք մեր գործն անելու` մահ կամ ազատ Հայաստան: Միով բանիվ` ես ոչ թե նստել-երազել-սպասել եմ, հավանական կամ անհավանական եմ համարել, այլ գնացել եմ ճանապարհով, որ լինի այն, ինչ որ եղավ:

Եվ պատահական չէ, որ հետագայում դարձա Խորհրդային Միության բոլոր ազգերի ժողովրդավարական շարժումների ղեկավարը: Ընտրվեցի Փարիզում:

-Այսօր մեր երկրում էլ կան քաղբանտարկյալներ: Դուք դա կպատկերացնեի՞ք ժամանակին:

-Չէի պատկերացնեի: Ես կարծում էի, որ մեր որակը կդառնա Հայաստանում գերիշխողը: Մեր որակը ասելով նկատի ունեմ մարդու իրավունքներ և ժողովրդավարություն: Եվ` հեռացում Ռուսաստանի իմպերիալիստական նկրտումների շրջանակից: Որովհետև քաղաքական ազատությունների, քաղաքակրթական ձեռքբերումների ուղիով գնացող մարդիկ ու նրանց գաղափարների հաղթանակը Հայաստանում կարմատավորեին այդ արժեքները: Բայց այդ ընթացքում ԿԳԲ-ն ինձ արտաքսեց, որպեսզի մեր ժողովուրդը հայտնվի իր գործակալների տրամադրության տակ: Սա՛ է ամենը:

Ընդհանրապես, ամեն ազգ ճգնաժամային ժամանակներում ունենում է առաջնորդ, իմ ընկերները առաջնորդներ եղան Արևելյան Եվրոպայի մի շարք երկրներում: Իսկ մեզ մոտ ամեն ինչ արեցին, որ ես իշխանության չգամ: Դա մի անգամ խոստովանեց Վազգեն Մանուկյանը, ասաց, որ Կրյուչկովն է այդ մասին իրեն ասել:

Իսկ ես նպատակ ու համոզմունք ունեի, որ Հայաստանը պետք է դառնա ազատությունների երկիր: Եվ դրանք խոսքեր չէին, ինձ մոտ կան փաստաթղթեր, որոնք հենց այդ են վկայում:

 

Գոհար Սարդարյան

Սղբիւր Nyut.am

 
Category: Հարցազրիւյցներ
Published on 13 January 2016
Print

«Մենք ուզում էինք Նոր տարին դիմավորել առանց Սերժ Սարգսյանի, բայց դիմավորում ենք Հին նոր տարին՝ առանց մարդու իրավունքների պաշտպանի: Սա խորհրդանշական է, որովհետև իսկապես անհամատեղելի են Սերժ Սարգսյանի պաշտոնավարումը և մարդու իրավունքների պաշտպանությունը Հայաստանում»,- Ազատության հրապարակում ասաց Պ. Հայրիկյանը՝ հավելելով, որ վստահ են՝ հաղթելու են և ճիշտ ուղու վրա են:

Թեև ԱԻՄ առաջնորդ Պարույր Հայրիկյանը վերջերս «Նոր Հայաստան» հանրային փրկության ճակատի մասին խիստ քննադատություններ էր հնչեցրել, բայց նա ևս Ազատության հրապարակում էր: «Այս տարի պետք է փորձենք ոչ թե մեկ, այլ տասը քայլ առաջ գնալ, որովհետև մեր ժողովրդին հասցվել է ծանր հարված՝ կեղծվել է հիմնական օրենքը, և դրա դեմ պայքարելու համար պետք է կարողանանք վեր բարձրանալ նույնիսկ ինքներս մեզնից: Պետք է չեղյալ հայտարարենք այս հանրաքվեն, իսկ ճանապարհը կա, և դրան զուգահեռ՝ նա, ով կազմակերպել է այդ կեղծիքը, պետք է իշխանություն ունենալու իրավունք չունենա: Այս տարի մենք շատ մեծ վտանգների առաջ կարող ենք կանգնել. մեր «դաշնակիցն» այնքան է զինել մեր հակառակորդին, որ նա լուրջ վտանգ կարող է ներկայացնել մեզ համար, այդ նույն «դաշնակիցը» հիմա այնքան ծանր տնտեսական վիճակում է, որ կարող է խորտակվել, ու նրա հետ սերտ կապերը մեզ թուլացնում են»,- ասաց Պ. Հայրիկյանը:

Աղբյուրը` 168.am

 
Category: Հարցազրիւյցներ
Published on 03 July 2014
Print

«Պաշտպանության նախարարը բավական հանգիստ էր: Ես, որպես քաղաքական գործիչ, խիստ անհանգիստ եմ: Մեր իշխանությունների՝ համարժեք միջազգային արձագանք չտալը նշանակում է հրամցնել այդ քայլերը, որովհետեւ եթե իշխանությունները տրվում են այս կամ այն հայրենասիրական, հոգեբանական տեսակետից գուցեեւ արդարացված այն հոխորտանքներին, բայց մենք միջազգային իրավունքի ենթակա ենք: Մենք պետք է միջազգային իրավունքի մեր լծակներն օգտագործենք՝ նաեւ մեր քաղաքացիների անվտանգությունն ապահովելու համար: Նույնիսկ 1 կրակոցը պետք է շատ լուրջ աղմուկի պատճառ դառնար»,- ԱԻՄ առաջնորդ Պարույր Հայրիկյանն Aravot.am-ի հետ զրույցում իր մտահոգությունը հայտնեց հայ-ադրբեջանական սահմանում ստեղծված լարվածության հետ կապված:

Հիշեցնենք, որ հուլիսի 1-ին Տավուշի մարզի Այգեձոր գյուղի մերձակայքում ադրբեջանցիները դիվերսիոն-հետախուզական գործողության փորձ են ձեռնարկել, փորձել են շրջապատման մեջ առնել ՀՀ ԶՈԻ-երի դիրքերից մեկը, ինչը կասեցվել է:

Ըստ Պարույր Հայրիկյանի, եթե հայկական կողմն ասում է, որ մենք էլ կկրակենք, բնականաբար, չի կարող այլեւս միջազգային կառույցների մոտ կուրծք ծեծել, որ զինադադարի ռեժիմը խախտվում է. «Ինչպես մենամարտի ժամանակ ասում են՝ ընտրեք, զենքի որ տեսակն եք ուզում, մերոնք հիմա հակառակորդի պարտադրած զինատեսակն են ընտրում, այնինչ կան դիվանագիտական զինատեսակներ, որոնք կարող են շատ արդյունավետ օգտագործվել: Այլ բան է, երբ դու ինչ-որ գործողություններ ես կատարում պաշտպանվելու համար եւ այլ բան, երբ դու ունես միջազգային ներգործության հնարավորություններ եւ դրանք չես օգտագործում: Օրինակ, մեր նախագահը կարող էր հրավիրել բոլոր, գոնե ԵԱՀԿ-ի երկրների դեսպաններին եւ ասել, որ զինադադարի ռեժիմը խախտված է: Հա, ասենք, Լեւոն Տեր-Պետրոսյանը, մեծամտությունից ելնելով՝ սխալ արեց, Հայաստանին ներքաշեց հակամարտության մեջ, Հայաստանի ստորագրությունն էլ դրեց այդ զինադադարի փաստաթղթի տակ: Հայաստանն ընդամենը երաշխավոր է եղել, ի՞նչ կապ ունի այդ հակամարտության հետ Հայաստանը: Հիմա Սերժ Սարգսյանը կարող էր ասել՝ Հայաստանի նկատմամբ ագրեսիա է կատարվում՝ ԵԱՀԿ անդամ պետության կողմից: Մենք ձեզ կոչ ենք անում միջոցներ ձեռնարկեք: Հայաստանը կարող էր զուտ պաշտպանողական դիրքորոշում որդեգրեր»:

Պարույր Հայրիկյանը նաեւ վստահեցրեց, որ հիմա համարժեք չեն մեր գործողությունները, համակարգված չեն, բացակայում է ազգային փորձառության գիտակցությունը: Իսկ սա համակարգային մոտեցում պահանջող խնդիր է:

 

Page 1 of 11

 

Որոնում

Վերջին տեսանիւթեր

?>?>