Category: Հրապարակումներ
Published on 02 May 2014
Print

«Երեխաներին բերել էին, որ ասեին Պուտինը մեր պապան է»,- ԱԻՄ նախագահ Պարույր Հայրիկյանը այսպես է մեկնաբանում Հայաստանի կումունիստական կուսակցության մայիսմեկյան շքերթին մի խումբ երեխաների ներկայությունը։

Ըստ նրա՝ հայ կոմունիստները այսօր ոչ մի գաղափարական կապ չունեն ներկայիս Ռուսաստանի հետ. «Երբ ժամանակին կոմունիստները պայքարում էին միանալու կոմունիստական Ռուսաստանին, գաղափարախոսություն կար, իսկ հիմա դա էլ չկա։ Ա՛յ կոմունիստցիք,Պուտինի մեջ ի՞նչ եք գտել, Պուտինը կոմունիստ չէ, եթե Զյուգանովը լիներ Ռուսաստանի ղեկավար, կասեինք գոնե գաղափարախոսական ընդհանրություն կա»։

ԱԻՄ նախագահը ոչ մի կերպ չի հասկանում , թե ինչպես է Երևանի ավագանին քննարկել խորհրդային ժամանակների գործիչ Անաստաս Միկոյանի հուշարձանը տեղադրելու հարցը. «Միկոյանը հայտնի դահճապետ է եղել։ Նա մի քանի միլիոն մարդ է սպանել։ Նրա արձանը քաղաքում կանգնեցնելու որոշումը որոշ մարդկանց մտախանգարման արդյունք է։ Վաղն էլ կարող է որոշեն Պուտինի ու Ստալինի արձանն էլ դնել»,-վրդովված նկատեց նա։

Անդրադառնալով նաև սահմանադրական փոփոխություններին՝պարոն Հայրիկյանը նկատեց, որ խորհրադարանական հանրապետություն դառնալու դեպքում մենք մեկ քայլ հետընթաց ենք ապրելու. «Ես ինքս ուսումնասիրել եմ ու եկել եմ այն եզրակացության, որ խորհրդարանական դառնալու դեպքում ժողովրդավարության աստիճանը մեզ մոտ լինելու է 9 տոկոս, իսկ հիմա 18 տոկոս է»,-եզրափակեց նա։

Ի դեպ, Պարույր Հայրիկյանը տեղեկացրեց, որ մասնակցելու է մայիսի 18-ին Մաքսային միությանն անդամակցելուն դեմ կազմակերպված բողոքի ակցիային։

 

Աղբիւր՝ A1plus.am

 
Category: Հրապարակումներ
Published on 26 April 2014
Print

Aravot.am-ի հարցին, թե մի քանի օրից ՀՀ նախագահ Սերժ Սարգսյանը վավերացվելու է Մաքսային միության անդամակցելու գլխավոր փաստաթուղթը, ի՞նչ երաշխիքներ կան, որ նախագահը հետ կկանգնի իր որոշումից, Պարույր Հայրիկյանն այսպես պատասխանեց. «Մեր բողոքի ակցիայի հիմնական նպատակն այն է, որ ազատախոհ մարդիկ իմանան, որ իրենք միայնակ չեն»:

 

 

 

 

 

 

 

 


Այս պահին ԱԻՄ առաջնորդ Պարույր Հայրիկյանը եւ նրա համակիրները նախագահի նստավայրի դիմացի մայթում, Հայաստանի եւ Եվրամիության դրոշները ծածանելով, բողոքի ակցիա են անցկացնում վանկարկելով՝ «ազատ, անկախ, Հայաստան»: Հանրահավաքի մասնակիցների թիվը մեծ չէ՝ մոտ երկու-երեք տասնյակ: Նշենք, որ Պարույր Հայրիկյանի հանրահավաքը մեկնարկեց Հանրապետության հրապարակից, որտեղից հանրահավաքի մասնակիցները քայլերթով եկան դեպի նախագահական: Երթի ընթացքում նրանց ուղեկցում էր Շտապ օգնության 1 բրիգադ եւ տասնյակ ոստիկաններ: Չնայած նրան, որ աշխատանքային օրն ավարտվել է Պարույր Հայրիկյանը իր ուղերձը նամակի տեսքով հանձնեց ՀՀ նախագահի աշխատակազմին: Ուղերձում, մասնավորապես, Հայրիկյանը կոչ է անում չեղյալ հայտարարել Մաքսային Միությանը միանալու որոշումը՝ պնդելով, որ այն հղի է մի շարք վտանգավոր հետեւանքներով: 


Աղբիւր՝ Aravot.am

 
Category: Հրապարակումներ
Published on 23 April 2014
Print

ՀԱՊԿ գլխավոր քարտուղար Նիկոլայ Բորդյուժան Եկատերինբուրգում տեղի ունեցած Եվրասիական երիտասարդական ֆորումի մասնակիցների առաջ գնահատել է Ուկրաինայի զարգացումների վտանգը ՀԱՊԿ երկրների համար: Բորդյուժան հայտարարել է, որ ուկրաինական իրադարձությունները սպառնում են «էքստրեմիզմի տարածմամբ դեպի ՀԱՊԿ երկրներ»: ՀԱՊԿ գլխավոր քարտուղարը հայտարարել է, որ այն, ինչ տեղի է ունենում Ուկրաինայում, հետեւանքն է Ուկրաինան ԱՊՀ-ից կտրելու տարիների փորձերի եւ անվտանգության հարցերը «կոլեկտիվ լուծելու հնարավորությունից» խուսափելու Ուկրաինայի քաղաքականության:

Ռուսաստանը բացում է բոլոր խաղաքարտերը եւ բացեիբաց հայտարարում, թե ինչ է սպառնում նրանց, ովքեր կհամարձակվեն դուրս գալ ռուսական կայսրության տիրապետությունից: «Էքստրեմիզմի» տարածման մասին Բորդյուժայի հայտարարությունը ոչ այլ ինչ է, քան սպառնալիք բոլոր այն պետություններին, որոնք կհամարձակվեն պայքարել ինքնիշխանության համար: Մոսկվայի ենթակայության տակ չլինելու որեւէ քայլ կդիտարկվի որպես «էքստրեմիզմ»՝ ծայրահեղականություն, որն էլ կպատժվի պատերազմով, ինչպես Ուկրաինայում:

Ահա թե ինչ է ասում Բորդյուժան, ով դեռեւս ամիսներ առաջ հոդված էր հրապարակել «գունավոր հեղափոխությունների» մասին եւ նախանշել, որ դրանք սպառնալիք են ՀԱՊԿ անվտանգությանը: Ընդ որում, հատկանշական է, որ այն թեզերը, որ այդ հոդվածում հրապարակել էր Բորդյուժան, ներկայում կրկնում են հայաստանյան որոշ գործիչներ, հայտարարելով, թե «գիշատիչ Արեւմուտքը երիտասարդներին սովորեցնում է չլսել մեծերին եւ ամեն ինչից վեր դասել ազատությունը»:

Ինքնիշխանությունը հասցված է թիվ մեկ մարտահրավերի կարգավիճակի, ինչը միանգամայն բնական է, երբ դրված է ռուսական կայսրության վերականգնման խնդիր՝ լինի դա ԽՍՀՄ տեսքով, թե որեւէ այլ խառնածնի: Ի վերջո, հիշողության մեջ թարմ են Պուտինի խոսքերը, որ ԽՍՀՄ-ը դա Ռուսաստանն էր, այլ անունով, բայց Ռուսաստանը: Հետեւաբար, Պուտինը վերականգնում է Ռուսաստանը, եւ օրինաչափ է դառնում, որ նախկին ԽՍՀՄ տարածքում անկախության, ինքնիշխանության որեւէ միտք հանդիսանում է «էքստրեմիզմ»:

Բնական է, որ բոլոր թույլ օղակներում Ռուսաստանն անհապաղ փորձելու է վերականգնել ԽՍՀՄ-Ռուսաստանը: Իսկ Հայաստանն ակնհայտորեն թույլ օղակն է: Եվ թույլ է թե սոցիալ-տնտեսական առումով, եւ թե պարզապես քաղաքական իշխող ու չիշխող «էլիտաների» որակի, տեսակի ու մտածողության, աշխարհայացքի եւ աշխարհընկալման: Պատահական չէ, որ հենց այդ «էլիտաներն» են Հայաստանը անկախության 23 տարիների ընթացքում քայլ առ քայլ, միմյանց փոխարինելով եւ փոխլրացնելով հասցրել մի վիճակի, երբ Հայաստանը կրկին կանգնած է մի իրողության առաջ, որ անկախության եւ արժանապատվության համար պայքարը գնահատվում է իբրեւ «էքստրեմիզմ»:

Առայժմ անորոշ է միայն, թե ինչն է Ռուսաստանին հիմք տվել անցնել բացահայտ սպառնալիքների ու շանտաժի՝ ինքնավստահությո՞ւնը, թե պարզապես հոգեվարքի զգացողությունը, երբ օրեցօր պարզ է դառնում, որ կայսերական հավակնությունները բուտաֆորիա են, հիմք եւ հեռանկար չունեն, ու մնացել է պարզապես ահաբեկելու տարբերակը. ով վախեցավ՝ վախեցավ:

 

Աղբիւր՝ lragir.am

 
Category: Հրապարակումներ
Published on 24 April 2014
Print

«Ցեղասպանության հետևանքով Հայաստանին, հայ ժողովրդին պատկանող միջազգայնորեն ճանաչված տարածքների 80 տոկոսը բռնազավթված է Թուրքիայի և Ադրբեջանի կողմից: Էլի եմ ասում՝ խոսքը միջազգայնորեն ճանաչված տարածքների մասին է»,- Ծիծեռնակաբերդի հուշահամալիրում լրագրողներին ասաց ԱԻՄ առաջնորդ Պարույր Հայրիկյանը՝ հավելելով, որ պետականության ստեղծումից հետո մեր մեծագույն խնդիրը Ցեղասպանության հետևանքների վերացումն է: Նա ընդգծեց, որ Ցեղասպանության մասին խոսելիս պետք է անպայման  խոսել նաև դրա հետևանքով ստեղծված իրավիճակի մասին: Ըստ նրա՝ Հայաստանը միջազգային բոլոր ատյաններում պետք է խոսի, որ միջազգայնորեն ճանաչված Հայաստանի տարածքների միայն 20 տոկոսն է այսօր  Հայաստամնում և Թուրքիային բարեկամաբար առաջարկի նվազագույնի հասցնել Ցեղասպանության հետևանքները:

«Ցեղասպանություն, որպես կանոն, իրականացնում են բռնատիրական իշխանությունները, դրանք լինում են նաև կայսրություններ: Սա ռուս-թուրքական դավադրության հետևանք էր: ԵՄ ընդունած բանաձևում Ցեղասպանության  ժամանակային հատվածը նշված է որպես 1915-1923 թթ., ոչ թե միայն 1915թ., ինչպես ասում են սակավամիտ հայերը: 1915-23թթ. Մենք կորցրինք ոչ միայն Արևմտյան Հայաստանը, այլև Արևելյան Հայաստանի զգալի մասը»,- ընդգծեց  Հայրիկյանը, ով Ծիծեռնակաբերդ էր բարձրացել մեր եռագույն և Եվրամիության դրոշներով: «Եթե նկատեցիք՝ ԵՄ դրոշների վրա սև երիզներ կան: ԵՄ-ն այսօր մեծագույն կառույցն է, որը ճանաչել է Հայոց ցեղասպանությունը, դատապարտել այն և խոսել ոչ միայն Թուրքիայի, այլև Սովետական Հայաստանի մասին: Դա մոռանալ չի կարելի: Մենք եվրոպական արժեհամակարգին հետևող ժողովուրդ ենք՝ անկախ նրանից, թե օրվա իշխանություններն ինչ կանեն»,- ասաց նա:

PressIdent.am-ի հարցին՝ ո՞րն է մեր երկրի ամենամեծ բացթողումը, որի պատճառով 100 ամյակի նախաշեմին աշխարհը դեռ չի ճանաչել Ցեղասպանությունը, նա պատասխանեց. «Ամբողջ աշխարհի ճանաչելն ինձ չի հետաքրքրում: Բավարար չափով ցեղասպանությունը ճանաչված է: Մեծագույն բացթողումն այն է, որ Հայաստանի իշխանությունները՝ առաջին, երկրորդ, երրորդ, իրենց համարժեք չպահեցին: Չնայած անկախության հռչակագրում նշվեց Ցեղասպանության մասին, միջազգային ատյաններում Հայաստանը երբեք չներկայացավ որպես ցեղասպանության ենթարկված ժողովրդի իրավաժառանգորդ»:

 

Ամալյա Հովհաննիսյան



Աղբիւր՝ pressident.am

 
Category: Հրապարակումներ
Published on 17 April 2014
Print
Մի հարց ու տարակուսանք,  վերջին երկուսուկես տասնամյակի  մի թնջուկ խոցոտում է հայ միտքը – այդ ինչպե՞ս եղավ, որ խորհրդային բռնապետության անկումից հետո մի շարք երկրներում իշխանության եկան այդ բռնապետության դեմ պայքարած գործիչներ, իսկ Հայաստանում… Ինչու՞ չեխերն ու սլովակները նախագահ ընտրեցին իրենց գլխավոր այլախոհին՝ Վացլավ Հավելին: Լեհերն ընտրեցին  Լեհ Վալենսային: Մի այլ քաղաքակրթական տարածքում – հարավաֆրիկացիները նախագահացրին ապարտեիդի գլխավոր հակառակորդ Նելսոն Մանդելային:

Ինչու՞ հայերը նախագահ չունեցան Պարույր Հայրիկյանին: Այս հարցին պատասխանողը վեր կհանի մեր արատները, մեր պատրանքները, մեր ինքնաճանաչողության պակասը, և, վերջապես, մեր ինքնադավությունը: Քանզի նայենք այս  գործչի կերպարին – բնությունը և հայ գենը նրան օժտել են բազում շնորհներով, նա եղավ մեր ազգային ինքնորոշման և անկախ պետականության վերականգնման ճանաչված, անձնազոհ ռահվիրան – ինչու՞ հայ ժողովուրդը չճանաչեց Պարույր Հայրիկյանի բարձր իրավունքը՝ կառավարել իրեն, կառավարել նոր ստեղծվող անկախ պետականությունը:


1980-ականների վերջին և 1990-ականների սկիզբի մեր մտավոր դասը, և նրա հետ՝ ողջ ժողովուրդը, կրթական մի շրջափուլ անցան Ազգային Միացյալ կուսակցության,  Ազգային Ինքնորոշում Միավորման գաղափարներով: Այդ սրբազան բառը՝ ԱՆԿԱԽՈՒԹՅՈՒՆ, նույնանուն շաբաթաթերթի հրապարակումներով, տիրում ու գրավում էր մեր գիտակցությունը, ենթագիտակցությունը…Այդ բառը զգացող մարդիկ՝ անկախականները, մի երկու տասնամյակ առաջ էին անցել ընդհանուր զանգվածից: Պարույր Հայրիկյանի ազնվական կերպարը – մտածողը, գործիչը, բանաստեղծը. երգահանը – իշխում էր արթնացած ժողովրդի մի հատվածի հոգու մեջ…


Սակայն կլինեն 1991-ի նախագահական ընտրությունները, և մենք կընտրենք ուրիշին: ԱԻՄ-ը պարզեց սև դրոշներ: Խոստովանեմ – ես էլ մեր ազգի գրագետներից մեկն էի, բայց գիտակցությունս անհաղորդ էր այդ փաստի էությանը –  ինչու՞ ԱԻՄ-ը խավարած տեսավ մեր ապագան՝ Լևոն Տեր-Պետրոսյանի ընտրությունով:


Ինչպես մինչև այդ, 1991-ին էլ Պարույր Հայրիկյանը ավելի հեռուն ու ավելի խոր էր տեսնում, քան մի ժողովուրդ… Նա տեսավ այն ժամանակ, իսկ մենք, ավելի ճիշտ՝ մեզանից քչերը, ավելի ուշ հասկացան, որ խորհրդային կայսրությունը, նրա հայկական ձագերը և գործակալական ցանցը մշակել-խեղել էին հայ գիտակցությունը, փչացրել մեր ներզգայությունը, և մենք նախագահ ընտրեցինք կայսրության հավատարիմ գործիքին: Ավելի ուշ – 1996-ին, երկրորդ նախագահական ընտրությունների օրերին, երբ մենք դեռ չէինք թոթափել առաջին նախագահի անսիրտ ինտելեկտի ծնած պատրանքները –  մուսալեռցիների մի շառավիղ, որ քաջածանոթ էր Տեր-Պետրոսյան ընտանիքին, ինձ ասաց. «Հակոբի տնից լավ բան սպասելի չէ»:  Եվ ի՜նչ – Շարժման սկզբից անցել է ավելի քան 25 տարի, և կայսրության հավատարիմը այսօր էլ շարունակում է իր ծառայությունը՝ ասելով՝ «Մաքսային միությանը (իմա՝ կայսրության կազմին, Լ.Դ.) Հայաստանի անդամակցումն այլևս անշրջելի է»: Ի՞նչ ասել այս սրբապղծությունը լսող ժողովրդին, որը չի ընդհատում տարիների հանցանքի ինքնախոստովանությունը անող կուռքին, նրան չի իջեցնում հարթակից և չի ուղարկում գրողի ծոցը…


Պարույր Հայրիկյա՞ն, թե՞ Լևոն Տեր-Պետրոսյան: Այս ճակատագրական ու եղծված ընտրությունը: Մի ազգային համայնքի կուրությունը շարունակում է… Ազատության հրապարակում հնչող կանացի ֆալցետը՝ «Լևո՜ն, Լևո՛ն», 2007-2008-ին և ավելի ուշ՝ սղոցում էր Օպերայի հիմքերը, մեր լսողությունն ու հիշողությունը – ի ամոթ մեր գոյության, ի հաստատումն մեր ինքնադավության:


 Մի քանի շաբաթ առաջ էր: Վերադառնում էինք Գեղարդից: Ճանապարհին հանդիպեցինք ԱԻՄ-ի ավտոերթը՝ հանրահավաքից հետո… Արդեն տանը հանդիպեցի մի տեղեկատվության՝ «Հայրիկյանի բազմահազարանոց հանրահավաքը»: Կարդացի, «բազմահազարանոց» էպիտետը հեգնանք էր – մարդիկ քիչ էին եղել:


Եվ ահա, եկա այս գրության հիմնական նպատակին: Որպես տարեգիր և հետազոտող Երրորդ հանրապետության, որ դեռևս 2002 թվականին լույս տեսած մենագրության մեջ («Երրորդ հանրապետության ողբերգությունը և աստեղային ժամը») տվել է պատմական դերակատարների բնութագիրը, այսօր լրացնում եմ մի պակասը այդ տարեգրության: Պարույր Հայրիկյան: Եթե այս մարդը մենակ էլ կանգնի Ազատության հրապարակի հարթակին, առանց որևէ աջակցի, նա այդպես ՄԵՆԱԿ էլ՝ պատմական և նույնքան այժմեական արժեք է՝ որպես ինքնորոշված հայ ժողովրդի առաջնորդ և իրական հիմնադիր Երրորդ հանրապետության: Ոչ այն պետության, որ ստեղծվեց և եղավ մեր իրական անկախության եղծողը, այլ այն ինքնիշխան պետության, որ ԿԱՐՈՂ ԷՐ ՍՏԵՂԾՎԵԼ, եթե հայ ժողովուրդը իշխանությունը հանձներ իր նվիրական զավակներին – ԻՆՔՆՈՐՈՇՈՒՄ և ԱՆԿԱԽՈՒԹՅՈՒՆ արժեքների իսկական կրողներին: Պարույր Հայրիկյանին: Բայց իր ճանապարհին և այժմ էլ այս գործիչը երբեք ՄԵՆԱԿ չի եղել - և քանի մարդ էլ նա հավաքի – միևնույն է՝ նրա հանրահավաքը միշտ եղել ու կմնա ԲԱԶՄԱՀԱԶԱՐԱՆՈՑ, քանզի մեր ժողովրդական ժողովի արժեքը որոշվում է ինքնագիտակից անհատների մասնակցությամբ, քանզի մեկ կա, որ հազար արժե, և կա հազար, որ մեկ չարժե:


Պարույր Հայրիկյանը և ԱԻՄ-ը ևս մի պատմական ճեղքում են արել, որ չի գնահատվել հայ զանգվածի կողմից: Գործիչը, լինելով ժամանակակից ժողովրդավարական պետության ջատագով, ինչ-որ բնազդով, հոգու և մտքի աշխատանքով, հասավ այն գիտակցությանը, որ պետության այդ տեսակը  զերծ չէ պատմական թուլությունից, անարդարությունից, արժեհամակարգային թերություններից, և անհրաժեշտ է ավելի համապարփակ էթիկական հենք՝ հայկական պետությունը կառուցելու համար: ԱԻՄ անվանմանը «Քրիստոնեավարներ» բառի ավելացումը  խոսում է այն մասին, որ Պարույր Հայրիկյանը ձգտում է հայկական պետական կառույցը օժտել բարձր էթիկայով: Ափսոս, նա երբևէ չունեցավ իշխանություն, որպեսզի իր պետականաստեղծ աշխատանքով իրականացներ այդ ձգտումը: Սակայն այդ աշխատանքը իրականացրեց հայ մարդկանց մի այլ խումբ – առանց իշխանության:  1990-ականների սկզբից սկսած՝ Դռնոյան-Նալյան հեղինակային խումբը հիմնեց «Պետականության էկոլոգիա» գիտական ճյուղը, մշակեց Բնության և Տիեզերքի Համապարփակ Օրենքների հիմքի վրա պետության ստեղծման տեսությունը, հայտարարեց տեսության և մանրակերտերի տիրույթում ՀԱՅՔ ՊԵՏՈՒԹՅԱՆ  հիմնարկեքի մասին:  Բնության և Տիեզերքի Օրենքների կրողը Ազգային Մշակույթն է, Հայք Պետությունը ստեղծվում է որպես հայոց մշակութապետություն: Այն նոր խոսք կլինի ներկա քաղաքակրթության զարգացման և Նոր Աշխարհակարգի ստեղծման համար:


Ազգային Ինքնորոշում - Անկախություն արժեհամակարգը Հայաստանում լիարժեք չի իրականացվել, քանի որ հայ ժողովրդի էթիկան չբականացրեց՝ իշխանության բերելու այն կրող քաղաքական ուժին և քաղաքական առաջնորդին: Այժմ Հայաստանը  Մաքսային Միության, նույնն է թե՝ կայսրության կազմ, տանում են գրեթե բոլոր իշխանական և «ընդդիմական» ուժերը: Եվ այս ժամին հայկական անկախական շարժման հետևորդները մնում են Հայաստանի քաղաքական հույսը՝ փրկելու սպառնալիքի տակ հայտնված մեր Անկախությունը:

Եզրահանգում.

  • Հայաստանի նորագույն պատմության հիմնական խեղումը եղել է այն, որ նոր պետականության ստեղծումը մնացել է կայսերական վերահսկողության տակ, իսկ Անկախության գաղափարի կրողը՝ Պարույր Հայրիկյանը, դուրս է մնացել պետականության կերտման գործընթացից: Սա եղել և մնում է հայ ժողովրդի էթիկական վրիպումը և մեղքը մեր պատմության առջև, որն սպասում է իր գիտակցմանը և մարմանը:
  • Պատմությունը կոչում է՝ «Պարույր Հայրիկյան, ներիր այս ժողովրդին», բայց և թողնում է հնարավորություն՝ սխալը ուղղելու, այս ճակատագրական ժամին  նրան վճռական դեր տալու համար:
  • Հայք Պետության գաղափարախոսությունը իրականություն կդառնա Ազգային Ինքնորոշում-Անկախություն արժեհամակարգի հիմքի վրա, և դրանով Պարույր Հայրիկյանը դառնում է Հայք Պետության հիմնադիրներից մեկը:

 

Հեղինակ` Լևոն Դռնոյան

 

Աղբիւր՝ pressing.am

 

Page 8 of 39

 

Որոնում

Վերջին տեսանիւթեր

?>?>