Հարցազրույց «168 ժամ» լրատվականին 17.12.2012թ.

Category: Հարցազրիւյցներ

Published on 17 December 2012

-Պարոն Հայրիկյան, Դուք հայտնի եք Ձեր հակախորհրդային երկարամյա գործունեությամբ և մշտապես դատապարտել եք խորհրդային իշխանությունների կողմից քաղաքական այլախոհների հետապնդումները, եթե չասենք ԿԳԲ-ական կամ չեկիստական գործելաոճը: Երեկվա Զուրաբյան-Օսկանյան զրույցի հրապարակման մասին ի՞նչ կարծիք ունեք: Ամբողջ մամուլը և համացանցը քննարկում է այդ հարցը` սա հիմնականում համարելով հետապնդում և իշխանությունների կողմից ընդդիմությանը վարկաբեկելու փորձ:

Գաղտնալսումը եւ դրա հրապարակումը պատիւ չի բերում որեւէ լրատուամիջոցի եւ անձի։ Լսել եմ այդ նիւթի մասին, բայց չեմ ծանոթացել եւ կաշխատեմ մնայ այս դիրքերում։ Հասկանալի դառնալու համար նշեմ, որ ժամանակին չեմ նայել յայտնի Արշալոյս ի տեսագրութիւնը։ Այդ պատճառով չեմ կարող որոշակի պատասխաններ տալ ձեր հարցերին։

-Անդրադառնանք հարցի մյուս կողմից: Ի՞նչ տպավորություն ունեք Լևոն Զուրաբյանի մի քանի արտահայտությունների մասին, օրինակ` «ամոթ չի լինի 7-10 տոկոս հավաքելը, բայց դա խայտառակություն չի», «մի քիչ ոչ ստանդարտ իրավիճակ էր.Կոնգրեսը Տեր-Պետրոսյանի գլխավորությամբ կարողանում էր պահել քաղաքացիական հասարակությունը, էսպես ասեմ էլի`ոչ հակառուսական հատվածում, մի քիչ էլ սենց արեւմուտքին քննադատելով, որ ինքը աչքեր ա փակում էս ամեն ինչի վրա, ունաեւ կարողանում էր ինչ-որ ձեւով ասել, որ դե մարտավարություն ա` ԲՀԿ-ի հետ կարանք մենք գնանք սենց բաների, չնայածիրենք էլ են` հա` Մարտի 1, չգիտեմ ինչ, բան…»: Որքանո՞վ է սա վարկաբեկում ՀԱԿ-ին, և, ըստ Ձեզ, այս միջադեպը որքանո՞վ կփոխի հասարակության վերաբերմունքն ընդդիմության նկատմամբ:

Սխալ է ընդդիմութեան մի թեւի մասին խօսելիս բոլորին նկատի ունենալ։ Ի տարբերութիւն իշխանութեան ընդդիմութիւնը բազմաբեւեռ է։ Ընդհանրապէս ամեն բացթողում կարող է իր բացասական ներգործութիւնն ունենալ։

-Ըստ Ձեզ` այս հրապարակումը կարո՞ղ է հիմք դառնալ` ստիպելու Լևոն Տեր-Պետրոսյանին փոխելու իր դիրքորոշումը և առաջադրելու իր թեկնածությունը:

Ինձ համար նորութիւն է, որ Լ․ Տէր-Պետրոսեանը չի առաջադրուելու։

-Թե՞ հասարակությունը պետք է առաջադրի ընդդիմության նո՞ր առաջնորդ, և ի՞նչ դեր եք Ձեզ հատկացնում նման զարգացման դեպքում` որպես նախագահի թեկնածու:

Մենք գիտենք, որ հասարակութիւնը չի առաջադրում թեկնածուների եւ մանաւանդ առաջնորդների։ Լինում են անհատական եւ կուսակցական առաջադրումներ, եւ խօսքը միայն թեկնածուների մասին է։ Առաջնորդը տարբեր բան է։ Կարող ես նոյնիսկ նախագահ դառնալ, բայց ընդամենը մնալ «ադմինիստրատոր»։ Իմ միաւորիչ դերակատարութեան մասին խօսել չեմ վախենում։ Ժամանակին ինձ դա յաջողուել է։ Այսօր էլ այդ որակի ծրագրերով եմ ասպարէզ իջնում։ 1998 թուականին սկսածս եւ արդէն առանց իմ վերահսկողութեան 2005 թուականից իրականութիւն դարձած սահմանադրական բարեփոխումները պէտք է աւարտին հասցնել ու մեր երկիրը դարձնել կատարեալ ժողովրդավարութեան երկիր։ Դա նշանակում է բոլոր հարցերում քաղաքացիների կամքը պէտք է լ ինի առաջնայինը։ Գաղափարն արդէն ընդունուած է բազմաթիւ կուսակցութիւնների կողմից։ Կարծում եմ, բոլոր անշահախնդիր մասնակիցների համար ուշադրութեան արժանի իրողութիւ պէտք է լինի նաեւ այն (համատեղ քննարկուելիք ծրագրերիցս բացի), որ ես պատրաստւում եմ նախագահ դառնալ առաւելագոյնը երկու տարով կամ մինչեւ աւելի վաղ տեղի ունենալիք սահմանադրական փոփոխութիւնների հանրաքուէն։ Ի դէպ, սահմանադրական փոփոխութիւնների առանցքում պիտի լինի նախագահի պաշտոնի վերացումը (ամեն քաղաքացի իրեն պիտի նախագահ զգայ), 2 կամ առաւելագոյնը 3 տարով ընտրուող վարչապետի պաշտոնի հիմնումը, խորհրդարանականների թուակազմի նուազեցումը, խորհրդարանի ընտրութիւնների ժամկետի կրճատումը, խորհրդարանի առաւելագոյն ներկայացուցչականութիւն ապահովող ընտրակարգի ամրագրումը սահմանադրութեամբ եւ այլն։