Այսօր՝ յոկտեմբերի 30-ը ԽՍՀՄ քաղկանալանաւորի օրն է։ Հայաստանում եղած ժամանակ ես մամուլի ասուլիս էի ունենում եւ հանրութեանը ներկայացնում էի օրն ու նրա հետ կապուած հարցերը։ Այս տարի այնպէս ստացուեց, որ Եւրոպայում եմ։ Այսօր եղայ բժիշկների մոտ, բայց սա, ի վերջոյ, մանրուք է։ Բոլորս շատ աւելի կարեւոր խնդիր ունենք։ Երբ երկու ամիս առաջ ներկան համեմատում էի 1915-ի նախաապրիլեան ժամանակների հետ, զգում էի, որ չեմ ընկալւում։
Այսօր կարդացի Լ. Տէր-Պետրոսեանի գրածը։ Կարդացի. այսօր պիտի ամեն բան մի կողմ դնենք։ Քննարկումների ժամանակ էլ չենք ունենալու։ Ումից հայրենասիրութիւն ու պատասխանատւութեան զգացում ենք ակնկալում, մանաւանդ գործողութիւններ, այլ արժեքային համակարգում են, այլ աշխարհում։ Մենք չպէտք է յայտարարենք ու մի կողմ քաշուենք։ Մենք պիտի սրնթաց գործենք եւ գործերով՝ մեր գործուն ներկայութեամբ հարկադրենք անել սպասուող քայլերը։ Հասունացնելու ժամանակ էլ չունենք։
Պէտք է պատկերացնել, որ նոր նախագահական ընտրութիւններն էլ չեն օգնի։ Այն ինչ պիտի արուի, պիտի արուի մինչեւ նոյեմբերի վերջ։ Եւ հրաժարաական տալուց առաջ չպիտի կրկնուի 98-ի հրաժարականի բացթողումը։ (շարունակելի)