«1918-ի մայիսի 28-ի դասերից օգտված միակ քաղաքական գործիչը ձեր խոնարհ ծառան է»,-այսօր «Փաստարկ» ակումբում լրագրողների հետ հանդիպմանն այսպիսի կարծիք հայտնեց ԱԻՄ նախագահ Պարույր Հայրիկյանը՝ Հանրապետության օրվան ընդառաջ անդրադառնալով մայիսի 18-ի դասերին:
Պարոն Հայրիկյանը հայտնեց, թե Մայիսի 28-ը դավադրաբար կոչում են առաջին հանրապետության օր ու շարունակեց. «Այդ դավադրությունը Լևոն Տեր-Պետրոսյանն ու իր ԿԳԲ-ական թիմակիցները միտումնավոր են արել: Երկիրը չի կարող ունենալ հանրապետություն և դրանից յոթանասուն տարի հետո նշել անկախության օրը: Այս դավադրությանը հաջորդեց մեկ այլ դավադրություն, 1991 թվականի ինքնորոշման օրը կոչվեց անկախության օր: Միանգամից հայ մարդու մտածելակերպը խեղվեց: Ինչպես է, որ անկախության հռչակագիրը ընդունվում է օգոստոսի 23-ին, բայց անկախության օրը նշվում է սեպտեմբերի 21-ին»:
Պարույր Հայրիկյանը տեղեկացրեց, թե մայիսի 28-ին այցելելու են էջմիածին՝ Գևորգ Կաթողիկոսի շիրիմին, այնուհետև Արամ Մանուկյանի, Մովսես Գորգիսյանի, Հայկազ Խաչատրյանի շիրիմներին:
Հարցին՝ ինչո՞ւ է ժողովրդին օտար դարձել մայիսի 28-ը, պարոն Հայրիկյանը պատասխանեց, թե «ԿԳԲ-ի գործակալական ցանցին է դա ձեռնտու»:
Այնուհետև պարոն Հայրիկյանը մտահոգվեց, թե այսօր մայիսի 28-ը արժեզրկված է նրանով, որ չի կոչվում անկախության օր:
Aravot.am-ի հարցին՝ դավադրությունների փուլն այսօր է՞լ է շարունակվում: Նա պատասխանեց. «Դավադրության փուլը հիմա էլ է շարունակվում: Դա
ցայտուն արտահայտվում է Մաքսային միությանն անդամակցության տեսքով: Մաքսային միության դեմ ուղղված մեր քայլերը դավադրությունը կասեցնելու դեմ են»: Մեր մյուս հարցին՝ արդյոք փակուղի չի՞ մտել Մաքսային միությանը՝ ՀՀ-ի անդամակցության հարցը, պարոն Հայրիկյանը պատասխանեց. «Ընդհանրապես ինքը Մաքսային միությունը փակուղի չի՞ մտել: Երբ որևէ համագործակցության հիմքում ընկած են երեք բռնապետների քմահաճույքներ, բնականաբար խոչընդոտներ են լինելու»:
Տաթև ՀԱՐՈՒԹՅՈՒՆՅԱՆ
Աղբիւր՝ Aravot.am
ԴԷՊԻ ԲԱՑԱՐՁԱԿ ԺՈՂՈՎՐԴԱՎԱՐՈՒԹԻՒՆ
Նուիրում եմ բոլոր ժամանակների բոլոր ազգերի ազատասէր մարդկանց..
Ժողովրդավարութիւնը մեծագոյն համամարդկային արժէքներից է։ Պետութիւնների ժողովրդավարականութեան կողմնակիցներն արձանագրում են, որ իր բոլոր թերութիւններով հանդերձ ժողովրդավարութիւնը հասարակական յարաբերութիւնների կարգաւորման եւ ազգային պետական կեանքի կառավարման լաւագոյն համակարգային հնարաւորութիւնն է։ Ընդգծւում է նաեւ այն, որ ժողովրդավարութիւնը դարձել է միջազգային յարաբերութիւնների կարգաւորման, պետութիւնների խաղաղ գոյակցութեան եւ զարգացման գլխաւոր նախապայմանը։